Oliebollen of oesters?

Oliebollen eten ze hier niet met Oud en Nieuw. Wel oesters, veel oesters, de supermarkten liggen er vol mee, hele pallets vol met oesters in plastic. Wij zijn niet zo dol op oesters en bakken zelf oliebollen. Waarom? Traditie? Misschien, en we vinden oliebollen gewoon lekker, één keer per jaar wel te verstaan.

Eens hadden we onze buurvrouw Monique uitgenodigd om rond deze tijd hier eens een Indonesische rijsttafel te nuttigen. De Fransen kennen dit niet, zelfs kruiden die voor ons “gewoon” zijn, beschouwen zij als vreemd. Toen ik kaneel in de appeltaart wilde doen, schrok Monique: “Niet doen! Niet iedereen houdt van dat vreemde kruid !”Uiteraard heeft dat met onze koloniale periode te maken, hoewel je zou verwachten dat deze kruiden en eetgewoontes toch inmiddels ook naar het zuiden gezakt zijn. Maar de Fransen hier  houden van traditioneel eten. De restaurants hier pronken met : “Traditionele keuken”, terwijl dat bij ons oubollig in de oren klinkt. Als Cleem voor de Franse gasten kookt, mag er vooral niet teveel ‘piment’ ( Spaanse peper) in, sommigen verkondigen zelfs dat ze daar allergisch voor zijn.

Een andere buurvrouw, zij is 86 jaar en woont alleen, kreeg van ons lekker vers bereid eten aangeboden, met de biologische groenten uit onze tuin, omdat wij te veel hadden klaargemaakt. Maar dat wilde ze niet, dat was niet volgens de Franse traditionele keuken.
Monique is anders, zij is modern en wilde de rijsttafel wel proberen, samen met haar kleinzoon William, kwam ze bij ons eten.
Monique is 80 jaar, spit nog met de hand haar eigen groentetuintje , is altijd bezig. Binnen en buiten en houdt met ons een wedstrijdje wie de grootste kolen heeft, of het eerste aardbeien. Wij doen daar niet aan mee maar gunnen haar de triomf van de grootste kool of de eerste aardbeien. Zij is een schat, onze steun en toeverlaat. Andersom helpen we haar met klusjes of advies voor de tuin.
Zij proefde voorzichtig van de Indonesische rijsttafel, ze proefde alles en genoot daarvan. William at stevig door, hij genoot van de verschillende smaken en at zo als een gezonde jongen van 17 jaar kan eten, veel dus.
Na de uitgebreide maaltijd dronken we nog een kopje koffie en ter sprake kwamen de oesters en de oliebollen (waarom praten mensen toch zo graag over eten na een overvloedige maaltijd?)

Cleem vertelde dat wij altijd oliebollen eten met Oud en Nieuw en stelde voor een oliebol te pakken na onze rijsttafel. Nu vond ik dat niet zo’n goeie combinatie, maar hij zei: “Alleen om haar even te laten proeven hoe dat smaakt”. Ik had amper nog plaats voor een oliebol, maar deed dapper mee. Cleem liet vol trots de enorme schaal oliebollen zien en Monique en haar kleinzoon kregen een schoteltje voor een oliebol, terwijl Cleem de schaal op tafel zetten. Die oliebollen gingen er vlot in en bij Fransen is het : wat op tafel staat, mag gepakt. Dat hebben we geweten; de ene na de andere oliebol verdween in hun mond. Volgens mij liepen ze later als tonnetjes de deur uit. Eén ding is zeker: Fransen houden van oliebollen!