De Dokter

Voor de eerste keer bezocht ik onze dokter, ze werken hier zonder afspraak. Ik had  een vreemde bult onder mijn borst, die er ontstoken uitzag.

Ik kwam bij haar huis en parkeerde mijn auto in het grasveld er tegenover, omdat daar nog een auto stond en ik geen parkeerplaats zag. Ik stapte uit en zocht waar ik kon aanbellen bij Dominique Dubois. Wat een prachtige naam, ik dacht aan het liedje van de zingende non : “Dominique, Dominique”, de mensen van mijn leeftijd kennen dit liedje vast nog wel, een heel vrolijk liedje om te horen, gezongen door een non: Soeur Sourire.

Ik was blij dat er in ons dorp een vrouwelijke arts was. We hebben veel vrouwen in publieke functies; o.a. de burgemeester, de gemeente secretaris, de controleur van de septic tank.

Ik volgde de man die zijn auto naast mij geparkeerd had en richting het huis van Dominique Dubois liep. Hij liep voor het huis naar beneden en deed een kelderdeur open en stapte de kelder in. Aarzelend liep ik achter hem aan, schichtig om mij heen kijkend of niemand mij hoofdschuddend stond gade te slaan. Voor de kelderdeur bleef ik staan, er stond niets op de deur, misschien was het de schoonmaker. Ik keek om mij heen maar kon geen andere ingang ontdekken en duwde heel zachtjes tegen de kelderdeur, vanuit de kelder keken een zestal ogen mij waakzaam aan. Ik stapte de kleine donkere wachtkamer binnen waar drie mensen, waaronder de man die voor mij naar binnen was gegaan, op rechte houten stoelen zaten.  Somber en kil was deze kamer zonder ramen,  waarschijnlijk in een poging het geheel wat op te fleuren, was er in een hoek  een grote bloemenvaas gezet met grote plastic, inmiddels verschoten bloemen, die dan ook van schaamte hun plastic hoofdjes lieten hangen. Plotseling ging er een andere deur dan de buitendeur open en een gedistingeerde knappe man stapte de wachtkamer binnen, keek even rond en gaf de laatst binnengekomen mensen, waaronder mij, een hand. “Dominique”zei hij.

O, dus een Dominique kan dus ook een man zijn. Tja… We waren er al achter dat het niet zo handig is dat Cleem “Clemens”heet, want als je die naam hier zegt denken ze dat het onze achternaam is, of dat het mijn naam is. Clémence is hier een meisjesnaam. Dus noemt hij zich nu maar “Clément” wat wel een naam voor een man is.

Toen ik aan de beurt was, stapte ik de spreekkamer binnen. Dominique zat achter een eenvoudig bureau waar ik tot mijn grote verbazing geen computer op zag staan. Achter hem zwichtte een grote eiken boekenkast bijna onder het gewicht van de enthousiast  uitpuilende boeken. Dominique bleek hij een uiterst aardige man te zijn, hij maakte grapjes en vertelde dat mijn vreemde bult door een “araignée” kwam, ik had geen idee wat dat was en keek hem vragend aan. “It was a spider”zei hij terwijl hij met zijn rechterhand een kruipende spin na deed. Ik vroeg of het vanzelf overging en hij knikte, maar schreef toch een recept uit met 3 verschillende medicijnen. In Frankrijk gebruiken mensen niet 1x, niet 2x maar 7x(!!) zoveel medicijnen dan in Nederland. Ongelofelijk. Ik vertelde hem dat ik geen medicijnen hoefde als het vanzelf over zo gaan, maar hij gaf me toch het recept mee: voor de zekerheid.

Ik wist niet goed hoe ik hier moest betalen, ik had gehoord dat het gewoon is contant te betalen, dus pakte ik mijn portemonnee en de stapel verzekeringspapieren uit mijn tas, en vroeg hem hoeveel het was, de rekening: ” l’addition” . Hij lachte en zei mij dat het zo niet heette, dat vraagt men in een café of restaurant als men wil betalen. Hij wees  naar de stapel papieren op mijn schoot, en vroeg wat dat allemaal was, toen ik het uitlegde lachte hij opnieuw en zei: “Ik hou van simpel, het is goed zo”. Ik hoefde niet te betalen! Ik kwam daarna nog drie keer bij hem zonder dat ik mijn verzekeringskaart, de z.g. carte vitale nog had, dit kan heel erg lang duren heb ik gemerkt. En alle keren hoefde ik niets te betalen!! Inmiddels heb ik mijn carte vital en betaal bij elk bezoek 23 euro handje contantje, waarna ik het bedrag later van de verzekering terug krijg. Toen er een waarnemer was en we het geld aan hem gaven, stak bij het zo in het borstzakje van zijn overhemd 🙂 Aan het eind van de dag had hij vast een aardig gevuld borstzakje.