De Dokter

Voor de eerste keer bezocht ik onze dokter, ze werken hier zonder afspraak. Ik had  een vreemde bult onder mijn borst, die er ontstoken uitzag.

Ik kwam bij haar huis en parkeerde mijn auto in het grasveld er tegenover, omdat daar nog een auto stond en ik geen parkeerplaats zag. Ik stapte uit en zocht waar ik kon aanbellen bij Dominique Dubois. Wat een prachtige naam, ik dacht aan het liedje van de zingende non : “Dominique, Dominique”, de mensen van mijn leeftijd kennen dit liedje vast nog wel, een heel vrolijk liedje om te horen, gezongen door een non: Soeur Sourire.

Ik was blij dat er in ons dorp een vrouwelijke arts was. We hebben veel vrouwen in publieke functies; o.a. de burgemeester, de gemeente secretaris, de controleur van de septic tank.

Ik volgde de man die zijn auto naast mij geparkeerd had en richting het huis van Dominique Dubois liep. Hij liep voor het huis naar beneden en deed een kelderdeur open en stapte de kelder in. Aarzelend liep ik achter hem aan, schichtig om mij heen kijkend of niemand mij hoofdschuddend stond gade te slaan. Voor de kelderdeur bleef ik staan, er stond niets op de deur, misschien was het de schoonmaker. Ik keek om mij heen maar kon geen andere ingang ontdekken en duwde heel zachtjes tegen de kelderdeur, vanuit de kelder keken een zestal ogen mij waakzaam aan. Ik stapte de kleine donkere wachtkamer binnen waar drie mensen, waaronder de man die voor mij naar binnen was gegaan, op rechte houten stoelen zaten.  Somber en kil was deze kamer zonder ramen,  waarschijnlijk in een poging het geheel wat op te fleuren, was er in een hoek  een grote bloemenvaas gezet met grote plastic, inmiddels verschoten bloemen, die dan ook van schaamte hun plastic hoofdjes lieten hangen. Plotseling ging er een andere deur dan de buitendeur open en een gedistingeerde knappe man stapte de wachtkamer binnen, keek even rond en gaf de laatst binnengekomen mensen, waaronder mij, een hand. “Dominique”zei hij.

O, dus een Dominique kan dus ook een man zijn. Tja… We waren er al achter dat het niet zo handig is dat Cleem “Clemens”heet, want als je die naam hier zegt denken ze dat het onze achternaam is, of dat het mijn naam is. Clémence is hier een meisjesnaam. Dus noemt hij zich nu maar “Clément” wat wel een naam voor een man is.

Toen ik aan de beurt was, stapte ik de spreekkamer binnen. Dominique zat achter een eenvoudig bureau waar ik tot mijn grote verbazing geen computer op zag staan. Achter hem zwichtte een grote eiken boekenkast bijna onder het gewicht van de enthousiast  uitpuilende boeken. Dominique bleek hij een uiterst aardige man te zijn, hij maakte grapjes en vertelde dat mijn vreemde bult door een “araignée” kwam, ik had geen idee wat dat was en keek hem vragend aan. “It was a spider”zei hij terwijl hij met zijn rechterhand een kruipende spin na deed. Ik vroeg of het vanzelf overging en hij knikte, maar schreef toch een recept uit met 3 verschillende medicijnen. In Frankrijk gebruiken mensen niet 1x, niet 2x maar 7x(!!) zoveel medicijnen dan in Nederland. Ongelofelijk. Ik vertelde hem dat ik geen medicijnen hoefde als het vanzelf over zo gaan, maar hij gaf me toch het recept mee: voor de zekerheid.

Ik wist niet goed hoe ik hier moest betalen, ik had gehoord dat het gewoon is contant te betalen, dus pakte ik mijn portemonnee en de stapel verzekeringspapieren uit mijn tas, en vroeg hem hoeveel het was, de rekening: ” l’addition” . Hij lachte en zei mij dat het zo niet heette, dat vraagt men in een café of restaurant als men wil betalen. Hij wees  naar de stapel papieren op mijn schoot, en vroeg wat dat allemaal was, toen ik het uitlegde lachte hij opnieuw en zei: “Ik hou van simpel, het is goed zo”. Ik hoefde niet te betalen! Ik kwam daarna nog drie keer bij hem zonder dat ik mijn verzekeringskaart, de z.g. carte vitale nog had, dit kan heel erg lang duren heb ik gemerkt. En alle keren hoefde ik niets te betalen!! Inmiddels heb ik mijn carte vital en betaal bij elk bezoek 23 euro handje contantje, waarna ik het bedrag later van de verzekering terug krijg. Toen er een waarnemer was en we het geld aan hem gaven, stak bij het zo in het borstzakje van zijn overhemd 🙂 Aan het eind van de dag had hij vast een aardig gevuld borstzakje.

Oliebollen of oesters?

Oliebollen eten ze hier niet met Oud en Nieuw. Wel oesters, veel oesters, de supermarkten liggen er vol mee, hele pallets vol met oesters in plastic. Wij zijn niet zo dol op oesters en bakken zelf oliebollen. Waarom? Traditie? Misschien, en we vinden oliebollen gewoon lekker, één keer per jaar wel te verstaan.

Eens hadden we onze buurvrouw Monique uitgenodigd om rond deze tijd hier eens een Indonesische rijsttafel te nuttigen. De Fransen kennen dit niet, zelfs kruiden die voor ons “gewoon” zijn, beschouwen zij als vreemd. Toen ik kaneel in de appeltaart wilde doen, schrok Monique: “Niet doen! Niet iedereen houdt van dat vreemde kruid !”Uiteraard heeft dat met onze koloniale periode te maken, hoewel je zou verwachten dat deze kruiden en eetgewoontes toch inmiddels ook naar het zuiden gezakt zijn. Maar de Fransen hier  houden van traditioneel eten. De restaurants hier pronken met : “Traditionele keuken”, terwijl dat bij ons oubollig in de oren klinkt. Als Cleem voor de Franse gasten kookt, mag er vooral niet teveel ‘piment’ ( Spaanse peper) in, sommigen verkondigen zelfs dat ze daar allergisch voor zijn.

Een andere buurvrouw, zij is 86 jaar en woont alleen, kreeg van ons lekker vers bereid eten aangeboden, met de biologische groenten uit onze tuin, omdat wij te veel hadden klaargemaakt. Maar dat wilde ze niet, dat was niet volgens de Franse traditionele keuken.
Monique is anders, zij is modern en wilde de rijsttafel wel proberen, samen met haar kleinzoon William, kwam ze bij ons eten.
Monique is 80 jaar, spit nog met de hand haar eigen groentetuintje , is altijd bezig. Binnen en buiten en houdt met ons een wedstrijdje wie de grootste kolen heeft, of het eerste aardbeien. Wij doen daar niet aan mee maar gunnen haar de triomf van de grootste kool of de eerste aardbeien. Zij is een schat, onze steun en toeverlaat. Andersom helpen we haar met klusjes of advies voor de tuin.
Zij proefde voorzichtig van de Indonesische rijsttafel, ze proefde alles en genoot daarvan. William at stevig door, hij genoot van de verschillende smaken en at zo als een gezonde jongen van 17 jaar kan eten, veel dus.
Na de uitgebreide maaltijd dronken we nog een kopje koffie en ter sprake kwamen de oesters en de oliebollen (waarom praten mensen toch zo graag over eten na een overvloedige maaltijd?)

Cleem vertelde dat wij altijd oliebollen eten met Oud en Nieuw en stelde voor een oliebol te pakken na onze rijsttafel. Nu vond ik dat niet zo’n goeie combinatie, maar hij zei: “Alleen om haar even te laten proeven hoe dat smaakt”. Ik had amper nog plaats voor een oliebol, maar deed dapper mee. Cleem liet vol trots de enorme schaal oliebollen zien en Monique en haar kleinzoon kregen een schoteltje voor een oliebol, terwijl Cleem de schaal op tafel zetten. Die oliebollen gingen er vlot in en bij Fransen is het : wat op tafel staat, mag gepakt. Dat hebben we geweten; de ene na de andere oliebol verdween in hun mond. Volgens mij liepen ze later als tonnetjes de deur uit. Eén ding is zeker: Fransen houden van oliebollen!

 

Die eerste winter

Ik keek vroeger alleen ’s zomers naar het weer in Frankrijk, het kwam dan ook bij het weerbericht op de Nederlandse televisie. Waardoor ik het eigenaardige idee had, dat het hier altijd warm was. We zitten ook vrij zuidelijk.

Maar wat kan het hier koud zijn, als je verwend, uit een centraal verwarmd huis komt. De enige verwarming in ons woonhuis is een houtkachel. Op onze kachel was een buizensysteem gemaakt dat er voor zorgde dat de verwarming ook naar andere vertrekken ging, in de andere vertrekken stak een grote, afzichtelijke pijp uit de muur, waaruit warmte stroomde. Maar het vervelende is, dat warmte naar boven trekt, waardoor de woonkamer ijzig koud bleef en juist de slaapkamer boven het meest verwarmd werd, de temperatuur liep daar op tot 20 graden, een voor ons veel te warme slaaptemperatuur.

Na maanden ons best doen om flinke, boeren, Franse mensen te worden, stoere mensen die de elementen kunnen trotseren, hebben we uiteindelijk toch maar een nieuwe kachel gekocht. Eén met stenen aan de buitenkant, zonder dat buizenstelsel, zodat het ’s nachts en ’s morgens vroeg in de kamer òòk boven het vriespunt is, wel zo lekker als je met je blote voeten in je T-shirtje naar beneden loopt om naar de w.c. te gaan.

Het fijne aan de houtkachel is, dat je er heel dicht tegenaan kan kruipen, zelfs erin, want er zit onderin een gat voor het hout, daar stop ik dan mijn voeten in, en bovenin zit een gat om iets op te warmen, daar stop ik dan mijn handen in.

Het nadeel is, dat hoe verder je bij de kachel vandaan bent, des te kouder het is en onder onze tafel wordt het niet warm, dus je benen en voeten blijven koud als je aan de tafel zit. Maar inmiddels hebben we geleerd om met onze houtkachel om te gaan, het komt nu echt wel voor dat het hier in de kamer lekker warm is, we kijken dan op onze thermometer en zien dan dat het inderdaad 15 graden is, heerlijk! Je kunt dan echt voelen dat het behaaglijk is, soms zelfs wel 16 graden, maar dat gebeurt niet zo vaak.

Vroeger stookten ze boomstammen van 2 à 3 meter in de gigantische open haard, waar ook af en toe, in de slachttijd, een heel varken aan het spit hing. Die Franse boeren waren niet gek, die kropen er zelf bij, op oude foto’s zie je dat er een stoel staat in het hoekje van de open haard waar de boer dan lekker op zat met zijn glaasje wijn of zelfgestookte pruimenjenever. Nee de boer die had het niet koud. Hij had natuurlijk ook eerst de boom geveld, in stukken gezaagd, uit het bos gesleept, opgestapeld, naar binnen gesjouwd en het vuur aangestoken.

En de vrouw van de boer? Die stond de hele godganselijke dag achter het fornuis: stoofvlees van de koe of het konijn, uitgebreide warme maaltijd tussen de middag, restjes warme maaltijd ’s avonds. Geen wonder dat onze buurvrouw minstens zeven bloemetjes schorten zonder mouwen heeft, we hebben er zeven tegelijk aan de waslijn zien hangen, hoogst waarschijnlijk heeft ze er dus meer.

Op de markt zie je honderden van deze huishoudschorten hangen, soms zelfs driedubbele kramen met alleen maar schorten in allerlei bloemetjes patronen. Nee, nee, ik heb er geen één, ik heb me nog nèt kunnen bedwingen.

 

Nous avons beaucoup de koeien dans le pré…

Mijn ouders gingen dikwijls op vakantie naar Frankrijk. Als 16 jarige had ik al diverse Franse campings gezien, en op die leeftijd kreeg ik steeds meer belangstelling voor Franse jongens. Samen met een vriendinnetje, dat mee mocht, gingen we op onderzoek uit op de camping, en natuurlijk kwamen we in contact met de “garçons”. De conversatie verliep vrij soepel, met behulp van handen en voeten,  het kwam wel voor dat we sommige woorden niet wisten of niet direct wisten.Toen ze vroegen hoe Nederland eruit zag, antwoordde ik : “Nous avons beaucoup de koeien dans le pré”. De jongens lagen dubbel van het lachen en grepen naar hun kruis. Met rode hoofden liepen we snel terug naar de veilige omgeving van onze tent.( Koeien klinkt als ” couille “, wat testikel betekent)

Deze fout maak ik natuurlijk nooit meer, maar er zijn verschillende momenten waarin wij blunders gemaakt hebben en hoewel onze landen dicht bij elkaar liggen, zijn er diverse verschillen die ik met jullie wil delen.

Hoe het begon……

Een gierend, bijna grommend geluid doorscheurde de inktzwarte nacht. Met  haar 4 banden draaide de Volvo op volle toeren rondjes in het luchtledige. De modder van de gesmolten sneeuw gaf haar geen kans om grip te krijgen op de ondergrond.

“Ja, nu 1, 2, 3 duweeeen…………..”

Ik probeerde, samen met onze dochter en zoon, met volle overgave de auto achteruit uit de modder te duwen……..nog even… en hij zou weer uit de modder, en uit onze tuin zijn……Ik duwde juist met volle kracht, toen de auto achteruit stoof en ik plat voorover in de modder viel.

Melanie, mijn vriendin, die omgedraaid achter het stuur zat en geconcentreerd bezig was om de auto weer in beweging te krijgen, had dit niet bemerkt, wèl dat de auto eindelijk iets achteruit ging, en daardoor aangemoedigd, gaf zij vol gas, waardoor er voor de wielen een modderfontein plaats vond, die, natuurlijk heerlijk in mijn gezicht uiteen spatte.

Toen ik overeind krabbelde en mijn kinderen aankeek om te zeggen dat ik in de modder gevallen was, hoorde ik aan hun lachsalvo’s dat ze dit al gezien hadden. Maar de auto was nu gelukkig uit de modder!

Dit was mijn eerste kennismaking met onze eigen Franse grond, ik spuugde de modder uit mijn mond, ik had letterlijk de smaak te pakken.

Het was een uur of twaalf ’s nachts, doodstil, iedereen lag natuurlijk al op één oor in dit kleine gehuchtje waar we een boerderijtje gekocht hadden. Dat het al donker was toen wij bij onze Fermette aankwamen, was geen punt, er was immers aansluiting op de elektriciteit, dat hadden we in ieder geval al geregeld. Helaas dacht de Franse energiemaatschappij daar anders over, er was geen licht, en geloof me, als het hier donker is, dan is het ook echt pikdonker.

Wat we nu wel konden zien, was een prachtige sterrenhemel, ongelofelijk mooi. Ontelbaar veel lichtpuntjes en zelfs de Melkweg was te zien, wat een hemel!

Gelukkig hadden we bij onze “tussen-de-dozen-tot-ziens- borrel, een olielamp gehad,waar ik nu wel bijzonder blij mee was, maar ga hem maar eens zoeken in een pikdonker huis dat ook nog vol staat met verhuisdozen. Daarom had Melanie de auto, met het grote licht aan als een soort schijnwerper, voor het huis geparkeerd, iets wat we normaal niet zouden doen, om de begrijpelijke rede die hierboven staat.

Uiteindelijk vonden we de lamp en wat kaarsen, en zaten later op de avond gezellig en voldaan, alhoewel ik niet kan zeggen, lekker warm, bij het knappend haardvuur. Ik had mijn modderfiguur gewassen met ijskoud water, want de elektrische boiler had zijn werk natuurlijk ook niet kunnen doen.